09 - Ariège (regio: Occitanië)

 

September 1990: Ik plofte neer in mijn campingstoeltje om bij te komen van de lange reis en het opzetten van de tent. Nou ja, de binnentent alleen nog maar, want het was een beetje erg warm. Hond Djarba lag ook al voor pampus tegen een boom. Ik pakte een koel glas vin blanc aan van mijn 1^e echtgenoot WJ, nam een slok en leunde achter over. Het was geen mooie camping municipal, ik had bij aankomst veel vaste standplaatsen gezien en die zijn vaak door de weeks verlaten, wat een spookachtig aanzicht geeft. Toch zetten WJ en ik de tent hier op. Want, ach, we hadden vanaf onze stek een mooi uitzicht op een rotsachtige heuvel hier in Tarascon-sur-Ariège, dus ja, snel tevreden. Ik doezelde heerlijk weg in de zon.

Het was nog vroeg in de morgen en ik stond een beetje huiverend tussen de markante kantelen van een oud kasteel. Alhoewel, zo oud zag het er niet uit! Het voelde wel als thuis, maar mijn hart bonsde veel te snel in mijn borst. Ik had het benauwd in die jurk, die veel te strak om mijn middel en borsten was gespannen. Beneden was er rumoer en ik zag mijn echtgenoot gekleed in een wit gewaad met een rood kruis op zijn borst, als een koene ridder te paard. Hij stond daar te midden van een heleboel ridders in grijze maliënkolders met helmen en zwaarden. Ik zag voetvolk, hun knechten met vaandels en kruizen. De zon was nog maar net aan het rijzen en zette het geheel in een gouden gloed. Op dat moment knikte mijn man mij toe en rees zijn banier. Het teken van vertrek! De mannen juichten en spoorden de paarden aan. Ze vertrokken in de richting van de zon. Verblind door tranen rende ik langs de muur en schreeuwde dat hij niet moest gaan. Niet weer! Ik struikelde over de lange rokken van mijn jurk en kwam hard ten val. Nog hartverscheurender werd mijn gehuil. Maanden, misschien zelfs jaren, zou ik hier eenzaam, in vertwijfeling en kou zitten, hopende dat dit niet het definitieve vaarwel zou zijn van mijn geliefde, die zo nodig op Kruistocht moest. Ik was wat duizelig, maar ik stond later toch weer op en zag aan de einder nog net wat gekrioel van de stoet. Het leken wel rupsen, die over het gras kropen.

Ik ging maar gauw rechtop zitten, want ik wilde die tent afmaken. Nog een beetje suf graaide ik naar mijn tas, die ik naast me neer had gezet. Maar ik greep mis. Meteen was ik klaarwakker, want waar was die tas? Opeens zag ik 'm een dikke meter verderop en mijn blik stelde zich scherp op een hoop gekrioel in het gras. Rupsen! Enorme dikke, harige rupsen! Het wemelde ervan! Het is de schuld van die beestjes, dat ik niet meer dan 2 nachten in de Ariège ben gebleven. De gigantisch vele rupsen gooiden onze planning in de war, want ik was er klaar mee, dat mijn spullen iedere keer ongevraagd verhuisd werden. Laat staan dat ik er op zat te wachten om de glimmend groene substanties te zien liggen, na iedere misplaatste stap op de campinggrond. Ieuwwww!

Tarascon is een plezierig stadje met tegenwoordig ook een prehistorisch (pret)park. Niet zo gek, als je weet dat La Grotte de Niaux (onder Tarascon) hier te vinden is. Deze is heel populair en dus druk, want er zijn prachtige prehistorische tekeningen te bewonderen. De grot Lombrives (ongeveer naast die van Niaux) is in de prehistorie bewoond geweest. Er zijn verschillende botten en primitieve gereedschappen in deze grot gevonden. In de middeleeuwen werd de grot Lombrives gebruikt als toevluchtsoord door de Katharen, die door de Kruisvaarders vervolgd werden in de naam van de Katholieke kerk. Net zoals bij vele andere grotten, is er ook aan de grot van Lombrives een legende verbonden, want het verhaal wil dat in deze grot het graf van Pyréne is te vinden. Pyréne was de zwangere koningsdochter en de grote liefde van de legendarische Hercules. Volgens de legende zou zij bevallen zijn van een grote slang, om vervolgens doodsbang een nabijgelegen bos in te vluchten, alwaar zij om het leven kwam. Hercules zou daarop zo boos zijn geworden, dat hij de aarde met één vuistslag verkreukelde. Zo zouden de Pyreneeën zijn ontstaan. Dan weten we dat ook maar weer.

Via Pamiers in het noorden (grootste stad van 09) en Foix zijn we toen in Tarascon terechtgekomen. Foix en dan vooral het kasteel ligt heel mooi hoog aan de rivier de Ariège. Deze historische stad is de prefectuur van dit bergdepartement dat tegen de hoge Pyreneeën aanschurkt en grenst aan Andorra en Spanje. Het ligt op ruim 1200 km van mijn Gouda, dus in 1x er naar toe rijden is voor mij geen optie. Het werd al bewoond in de prehistorie en later in de Romeinse tijd. Bijzonder dat het stadje en het kasteel in de strijd tegen de Ketters tijdens de kruistochtenperiode, nooit is veroverd.

We hebben in het midden van dit departement een rondritje gedaan via Col de Port en Massat, de Gorges de Ribaouto, St. Girons en het leuke plaatsje St. Lizier. Via Foix reden we weer terug naar Tarascon. Ten noorden van Foix kan je ook nog eens per boot genieten van een ondergrondse rivier in een grot.

Verder zijn er aardig wat watervalletjes en grotten te bespeuren. La Grotte du Mas d' Azil (ook al weer prehistorische vondsten) kunnen zelfs vanuit de auto bekeken worden als men op de D119 in het noorden rijdt.

Het Katharenkasteel van Montségur ligt te schitteren op een richel in het Midi-Pyreneese landschap ten oosten van Tarascon. En eveneens in het oosten ligt het meer van Montbel met daar vlakbij één van de mooiste dorpjes, Camon, dat bekend staat om z’n rozen, abdij, ommuring en poort. Die rozen stonden oorspronkelijk in de wijngaarden, omdat de kwetsbare rozen een goede indicatie gaven voor de gezondheid van de wijnranken. Jaarlijks wordt hier een rozenfestival gehouden.

Middeleeuws Mirepoix in het noordoosten heeft prachtige vakwerkhuizen. Tussen deze plaats en Pamier ligt een mooie rotskerk in authentiek Vals langs de D40. Ten zuidoosten van Mirepoix liggen de ruïnes van Château Lagarde mooi te wezen.

Onder Tarascon richting Ax-les-Thermes aan de N20 komen we Aulos, Les Cabannes en Château Verdun tegen. Voor wielerliefhebbers begint hier een beruchte rit naar plateau de Beille over de D522.

Via Ax-les-Thermes (kuren voor reuma en luchtwegen) en l' Hospitalet (N20, N22) heb ik dit departement verlaten om via de indrukwekkende Col de Puymorens naar Spanje te rijden. Boven Ax heb je nog Signal de Chioula wat een prachtig uitzicht biedt over Ax.

Departement 09 is niet zo dikbevolkt of groot, maar het is toch fantastisch, dat je bijna altijd zicht hebt op de toppen van die machtige Pyreneeën, als je door Ariège rijdt. Vaak ook nog afgetopt met sneeuw. Hier in de bergen kun je onder andere bij Ax, hemelsbreed 10 km onder Tarascon en een twintigtal km onder St. Girons ook terecht voor diverse vormen van wintersport. Ook wandelaars en fietsers beleven hier hun eigen avonturen. Het zuidwesten behoort grotendeels tot Parc Naturel Régional des Pyrénées Ariégeoises. Supermooi!

Het is natuurlijk ook een aanrader om bergstaat Andorra te bezoeken dat onder Ariège ligt, maar dat is dan weer geen frans verhaal!