Wandeling in de Restonica kloof op Corsica

 

Het was in juni 2023, dat Rob en ik er waren. De indruk is onuitwisbaar, de spierpijn aanvankelijk ook. De Gorges de la Restonica, zich lang, prachtig en vooral smal (voor een vierwieler) uitstrekkend in het bijna midden van Corsica. We waren er al vroeg in de morgen, dus kwamen we gelukkig geen tegenliggers tegen, op de terugweg, zouden we wel weer zien hoe we die eventueel zouden moeten gaan passeren. Aan het einde van deze prachtige, door de wilde natuur gevormde fuik, mochten we zes euro betalen om te parkeren midden in deze overweldigende groene omgeving. Uiteraard moesten daar de parkeerwachten van betaald worden en die waren hier geen overbodige luxe, want dit waren geen afgebakende parkeerplaatsen. Nee, elke millimeter P moest benut worden tussen de rotsen en bomen, aldus de aanwijzingen van deze mensen. Geen speld tussen te krijgen.

Hop, de wandelschoenen aan en lopen maar. Lac de Melo bij het massief van Monte Rotondo was mijn doel over ongeveer anderhalf uur en Rob zou wel zien hoever hij kwam. Hij had heel erg last van een pijnlijk been. Enfin, het pad was hier en daar makkelijk begaanbaar, af en toe moesten we over een stroompje stappen. Het werd al snel meer bezaaid met grotere keien, dus ‘makkelijk’, werd al gauw in de kliko gemikt. In mijn geleende Groene Michelingids over Corsica had ik toch gelezen, dat het redelijk eenvoudig was om deze wandeling te doen, behalve als je ook Lac de Capitello, na het eerste meer zou doen, dan was het nog drie kwartier afzien.

Ik had inmiddels Rob achtergelaten op een terrasje met ezels en versnaperingen en ben stoer verder geklauterd. Ik liet mijn eenzaamheid al snel afleiden door het natuurschoon van kaal gesleten rotsen, indrukwekkende bomen, sneeuwhellingen en een grote waterval. Je blijft daar fotograferen. Maar op een gegeven moment werd het toch zwaar klimmen hoor. Ik kwam uit bij een kruis ter herdenking van iemand die jaren geleden, veel te jong hier ter aarde was gestort. Onheilspellend! Ik ontdekte toen, dat ik van het pad af was gedwaald. Ik vond het weer terug, maar zag steeds steiler worden rotswanden op me af komen. Het werd ook frisser en bewolkt, mijn jasje had ik achtergelaten bij Rob. Ik vroeg een terug komende bergtoerist, hoe ver het nog was, want ik had bijna geen asem en benen meer over. “Environ 20 minutes”, was het antwoord.  Pffff, maar echt, nou ga je het afmaken ook Yvonne!

En toen kwamen er stalen kettingen en verticale ladders. Serieus? Zoiets vond ik altijd geweldig toen ik jong was, maar nu was ik al kapot. Toch heb ik mezelf omhoog getrokken. Langzaam maar zeker kwam ik omhoog. En toen was ik er nog niet..... Tien minuten later lag dan daar uiteindelijk het Lac de Melo te schitteren in het gedempte bewolkte licht. Donkere oevers met hier en daar nog wat sneeuw in het decor van het Rotondo gebergte. Ik geloof niet dat ik het in die anderhalf uur gehaald heb, maar wat was het de moeite waard!

Na een kwartier rust, had ik genoeg moed bijeen geschraapt om naar beneden af te dalen. En toen brak de zon opeens weer door. Lac de Melo werd nog mooier! Maar hoe had ik ooit zelfs maar kunnen overwegen dat ik het Lac de Capitello ook zou kunnen doen? Ik was toch een beetje op het verkeerde been gezet door de groene Michelingids of had ik het niet goed gelezen misschien? Met dat verkeerde been ging ik ook nog een keer onderuit in de afdaling. Gelukkig niks gebroken, wel een dikke bult op een arm. Ik was al blij dat ik deze keer geen sandalen aan had, maar de volgende keer moet ik toch ook maar wandelstokken meenemen en echte bergschoenen! Oh en iets meer oefening wellicht.